Daniel Spaleniak - Dreamers [recenzja]

Autor: K.O.

Daniela Spaleniaka już Wam przedstawialiśmy. Czas przyjrzeć się bliżej Jego debiutanckiemu krążkowi. Przeczytajcie naszą recenzję: Daniel Spaleniak - Dreamers.

Daniel Spaleniak - Dreamers / Antena Krzyku / 2014

Delikatne rozpoczęcie muzycznej wiosny za sprawą debiutanckiego albumu Daniela Spaleniaka. 

Tak, to jest możliwe. Już od pierwszego, ponad minutowego intro Black Notebook czuć, że to co za chwilę się wydarzy, nie będzie tradycyjne, popowe, przesiąknięte znanymi wszystkim dźwiękami.

Przez większość portali określany jest jako niezwykłe objawienie alternatywnej sceny muzycznej w naszym kraju. Przez długi czas takiej muzyki brakowało na naszym rodzimym podwórku. Jakiej? Autorskiej, świadomej i niezależnej. Teraz zauważamy coraz więcej młodych, debiutujących artystów, którzy mają coś więcej do zaprezentowania. Nam to nie przeszkadza. Wręcz czujemy się coraz lepiej przy takich dźwiękach.

Pierwsza myśl jaka nasuwa się po przesłuchaniu albumu Dreamers… męski odpowiednik wokalu projektu BOKKA. Jednak tym co ich łączy jest nie tylko wokal, ale swojego rodzaju tajemniczość, ten mglisty skandynawski klimat, który dodaje smaku i wyostrza zmysły. To muzyka, która najmniej potrzebuje wspaniałej oprawy scenicznego show, a bardziej uwagi jej odbiorcy.

Czego możemy się spodziewać po przesłuchaniu całości, która trwa niespełna czterdzieści minut? Delikatności, którą Daniel nas zaraża. Subtelności, która porusza od pierwszych dźwięków. Eksperymentów wokalnych, które mimo tego mglistego klimatu, wprowadzają dużo świeżości. Magii, która wpleciona między dźwiękami, daje to coś, do czego chce się jeszcze wracać i czuje się permanentny niedosyt.

Trzeba przyznać, że mimo braku rozbudowanych i efekciarskich aranżacji instrumentalnych, warstwa dźwiękowa jest bardzo mocną stroną tego albumu, a tajemniczy, surowy i czasem mroczny wokal,  idealnie wpisuje się w całość. Głosu Daniela jest tu zdecydowanie mniej, niż gitar, delikatnej elektroniki i bitu, które przeplatają się w tle. Wszystko jest jednak na swoim miejscu, proporcje są wręcz idealne. „My Name Is Wind” jakby kwintesencja wszystkiego. Pozostawmy to w pewnym niedopowiedzeniu…

Jeśli jesteście Marzycielami, koniecznie wieczorem zamknijcie się w pokoju, odłóżcie wszystkie technologie na bok, załadujcie debiutancki krążek Dreamers i dajcie się ponieść… dźwiękom? Marzeniom? Gwarantowane, że po kilku minutach odpłyniecie i nie zauważycie, kiedy nastąpił koniec. Ot, cała filozofia.