Człowiek-kameleon, czyli Krzysztof Zalewski we wrocławskim klubie Alibi [relacja].

fot. Kama Chołuj
facebook.com/kama.choluj.fotografia

 Autor: Magdalena Poprawa 

W niedzielę 8 marca, we wrocławskim klubie Albi wystąpił Krzysztof Zalewski. Był to z pewnością idealny prezent dla fanek artysty z okazji Dnia Kobiet. Przeczytacie naszą relację z tego wydarzenia.

fot. Kama Chołuj
facebook.com/kama.choluj.fotografia

       

Jego płyta jest jedną z najbardziej szokujących kreacji ostatnich lat - ma na siebie pomysł i konsekwentnie realizuje go w każdym dźwięku na tym krążku. Nie boi się eksperymentów, bywa chaotyczny, ale jest zdecydowanie jednym z najbardziej utalentowanych młodych polskich artystów. Jego koncerty przybierają formę performance'ów artystycznych, w których gra główną rolę. Mowa tu oczywiście o Krzyśku Zalewskim, który wyruszył w trasę koncertową promującą płytę Zelig i w ostatnią niedzielę, jako najlepszy prezent na Dzień Kobiet, zawitał do Wrocławia do klubu Alibi.

            

Tytułowy Zelig nie jest tu przypadkiem -  nawiązuje on do filmu Woody'ego Allena z 1986 roku o tym samym tytule, który wydaje się idealnie pasować do kreacji stworzonej na tej płycie. Pamiętam, jak parę lat temu po raz pierwszy obejrzałam ten film i stwierdziłam, że abstrakcyjne kino Allena nie jest dla mnie i że chyba nigdy nie zrozumiem przekazu autora. Jednak ta płyta jest zupełnie inna, przemyślana i zrozumiała dla mnie w pełni - weszła mi pod skórę i zaczęła mnie przejmować kawałek po kawałku.

            

fot. Kama Chołuj
facebook.com/kama.choluj.fotografia

Trudno w ogóle określać to, co się wydarzyło mianem koncertu - tu bardziej pasowałoby określenie 'przedstawienie' lub 'spektakl'. Mimo faktu, iż teoretycznie wszystko odbywało się w klubie, nad sceną światła rzucały kolory, a z głośników rozbrzmiewała muzyka, dało się wyczuć coś zupełnie innego, jakąś magię tego człowieka. Krzysiek przyciągał wzrok jak magnes - jego mimika, jego ruchy, jego istnienie na scenie - wszystko stwarzało atmosferę, której bliżej było do teatru niż do koncertu. Same teksty na płycie również mają w sobie coś z gry w teatrze - ma się nieodparte wrażenie, że słucha się opowiadanych historii, z akompaniamentem tak różnorodnym, że to aż niemożliwe, by stworzyć z tego jedną historię, jaką powinna przedstawiać płyta. Od brzmień (moim zdaniem) bardzo folkowych, do solówek bardziej zbliżonych do ostrzejszych odmian rocka - jakkolwiek abstrakcją mogłoby się wydawać spójność tej setlisty, to jednak zupełnie nie zawiodłam się na tej formie przekazu.

            

fot. Kama Chołuj
facebook.com/kama.choluj.fotografia

Najbardziej w pamięć zapadły mi dwa momenty - jako pierwszy ten, w których w głośnikach zaczęło rozbrzmiewać Ósemko, i kiedy w narkotycznym wręcz transie klub zaczął bujać się i śpiewać razem z Krzyśkiem, oraz ten, w którym Zalewski potraktował nas absolutną petardą energetyczną - Jaśniej na żywo jest (o ile to możliwe) milion razy mocniejsze niż na płycie. Skakanie pod sceną skończyło się dopiero z wybrzmieniem ostatnich dźwięków z Elektrycznego, którego Krzysiek z ekipą zagrał nam na bis.

Jeśli jest to możliwe, to prawdopodobnie po tym spektaklu zakochałam się w Krzyśku jeszcze bardziej niż po cyklu Męskie Granie i słuchania go podczas koncertów Brodki. I właśnie to jest ważne - to nie jest 'ten chłopak od Brodki', już nie. To jest facet tworzący muzykę na światowym poziomie, cholernie ambitny, utalentowany do granic możliwości i posiadający głos o jeden z nawiększych skal z Polsce (maksymalnie przypomniający mi Serja Tankiana, ale to może tylko moje odczucia:)). Żeby nie wspomnieć o momentach, w których rapował... Czy jest coś, czego ten facet nie potrafi?

fot. Kama Chołuj
facebook.com/kama.choluj.fotografia