Milky Wishlake i BOKKA zaczarowali muzycznie Wrocław! [relacja]

fot. Błażej Perdek
www.blazejperdek.pl

 Autor: Magdalena Poprawa 

Nie lubię ich koncertów. Dlaczego?
Znacie te irytujące momenty, kiedy gdzieś w środku tworzą się, kiełkują, a potem wybuchają niemożliwe do opisania emocje? Kiedy chcecie przelać na papier lub na zwykła rozmowę opis czegoś, co wymyka się sztywnym ramom języka? No właśnie.



Tym razem znów padło na BOKKĘ, choć wieczór miał być zupełnie inny. Bo oto miałam zobaczyć i usłyszeć na żywo, poza cudownymi zamaskowanymi postaciami, pewnego bardzo utalentowanego faceta, w którego EPce zakochałam się od pierwszego usłyszenia. Bałam się, że Milky Wishlake nie przeskoczy na żywo tej poprzeczki, którą sam sobie ustawił na płycie. O, ja naiwna!

fot. Błażej Perdek
www.blazejperdek.pl

Zacznijmy od tego, że koncert wyprzedał się całkowicie nie bez powodu. Dopasowanie tych artystów od pierwszego momentu, w którym dowiedziałam się o ich wspólnym koncercie, było dla mnie tak oczywiste, jak połączenie kawy z mlekiem lub sernika z rodzynkami. Wiadomo było, że elektroniczne sample, cudowne głosy i klimatyczne dźwięki zawojują tej nocy Stary Klasztor we Wrocławiu. I już od pierwszych sekund, od pojawienia się na scenie Milky'iego Wishlake'a wiedziałam, że muszę się temu poddać.

I jak tu to opisać? Do jego muzyki najbardziej chyba pasuje mi słowo "inspiracja". Stojąc pod sceną poczułam, wraz z tą falą dźwięków, ogromną siłę inspiracji i pasji – właściwie to nie wiem czy odczuwałam emocje tworzącego, czy swoje własne. Wiem jedynie, że przeżycia pod sceną zmiksowały mnie wewnętrznie, uwolniły jakieś dłużej ukrywane emocje. Różnorodność jego twórczości mogła jedynie sprzyjać takim uczuciom – tańczyłam przy Dancer z ludźmi pod sceną, żeby potem bujać się w zamyśleniu przy Sayaka. Zauważyłam jedną śmieszną prawidłowość – kiedy koncert naprawdę mnie wciąga, nie jestem w stanie widzieć nic, prócz muzyki wokoło. Po koncercie podchodząc do Kamila miałam nadzieję, że trafiłam do dobrej osoby – kiedy był na scenie właściwie nie widziałam ani jego, ani Petera stojącego obok. Widziałam ich muzykę, rozkoszowałam się nią i pozwoliłam przeszywać jej się na wskroś.

fot. Błażej Perdek
www.blazejperdek.pl

A przecież kolejna była cudowna i enigmatyczna BOKKA. Kto przejmowałby się problemami technicznymi, skoro zaraz po uporaniu się z nimi dostajemy taką rekompensatę w postaci nowych wersji tak dobrze znanej nam płyty? Zawsze słuchając ich na żywo mam wrażenie, że jest mi dane patrzeć na projekt, który niedługo będzie rozpoznawalny na alternatywnych scenach także poza polskimi granicami. Pamiętam jeszcze ten koncert na Nextpop Festival, podczas którego tak mała część osób na sali znała tekst piosenki Reason czy K&B – teraz cała sala śpiewała wraz z blondwłosą wokalistką Hold on!, tańcząc pod sceną. Byłam już na tylu ich koncertach, a nadal nie mam dość tego kosmosu, w jaki zabierają mnie ze sobą. Wtedy czuję, że dryfuję sobie gdzieś nad powierzchnią świadomości, niczym bohater teledysku Reason leżący na chmurze (swoją drogą czy da się nie uśmiechnąć oglądając ten teledysk?). I jeśli ktoś uważa, że muzyce synthpopowej brak delikatności czy emocji to zapraszam na koncert BOKKI – kto ostatni będzie miał ciarki na plecach ten wygrywa.

Takie serniki z rodzynkami to ja mogę jeść codziennie.

fot. Błażej Perdek
www.blazejperdek.pl