CURLY HEADS W ŁÓDZKIEJ SCENOGRAFII - 22.11.2014 [relacja]

 Autor: Kasia Wójcik 

„My heart in your hands now” - CURLY HEADS w łódzkiej Scenografii. Przeczytaj naszą relację.

Od premiery płyty minął około miesiąc. Miesiąc podczas którego debiutancki krążek chłopaków z Dąbrowy Górniczej nie opuścił mojego odtwarzacza ani na chwilę. Dlaczego? Akurat na to pytanie doskonale znam odpowiedź: są młodzi, zdolni, charyzmatyczni, energiczni, a album Ruby Dress Skinny Dog dobitny, brudny, emocjonalny, pełen soczystych dźwięków, poruszających wyobraźnię tekstów oraz wokalu wgniatającego w podłogę, bez względu na to czy Pan Podsiadło krzyczy, piszczy czy po prostu śpiewa. 21 października 2014 roku Curly Heads skradli mi serce.        

Wielu artystów i krytyków muzycznych powtarza jednak, że prawdziwym sprawdzianem dla świeżego wydawnictwa jest tak naprawdę trasa koncertowa. Nie mogę się nie zgodzić. Łódź była piątym z kolei występem na żywo podczas jesiennej trasy CH. Nie będę ukrywać, że na wszystkich pięciu byłam obecna. Wspominałam już, że skradli mi serce? 22 listopada w łódzkim klubie Scenografia zrobili jednak o wiele więcej. Curly Heads! Po takich występach live to ja za Wami do piekła pójdę!

Na pół godziny przed otwarciem klubu, fragment chodnika ulicy Zachodniej wypełnia już jakieś kilkadziesiąt osób. I to okropny stereotyp, że to same nastolatki! Wraz z grupą znajomych (no dobrze, same dziewczyny) tym razem nie pędzimy do pierwszego rzędu, ale zajmujemy balkon bo boku sceny, co później okazuje się najlepszym pomysłem z możliwych – mamy dużo swobody, widok na cały klub i barierkę pod ręką w razie utraty równowagi podczas szalonych podskoków.   

Muzyka cichnie, gasną światła, klub wypełniają krzyki o rzadko spotykanych częstotliwościach. Na scenie pojawia się perkusista Damian Lis i od razu zaczyna z grubej rury. Burning Down. Idealny wybór na początek. Rytmiczna przygrywka na bębnach, a następnie po kolei dołączające gitary (Oskar Bała i Tomek Szuliński), bas (Tomek Skuta) i wreszcie wokal. I to nie ten, do którego przyzwyczaił nas Comfort & Happiness. Delikatny, melancholijny, głęboki. Nie, nie. To wrzaski przeszywające na wskroś i łamiąca się chrypa. A każde słowo przepełnione jest bólem, gniewem i rozczarowaniem. Bo o tym właśnie jest Ruby Dress Skinny Dog. W większości. Burning Down to natomiast jedna z najbardziej energicznych piosenek na płycie i nie inaczej Curly Heads wykonują ją na żywo.          

Drugi utwór to pierwsza z kilku niespodzianek przyszykowanych na trasę. My Favourite Kind of Cigaretts – numer sprzed kilku lat, ale idealnie wpasowujący się w koncepcję tego co dziś grają CH. Zawrotne tempo w refrenie, początki zadyszki murowane, a ostatnia partia to jedno z czołowych wyzwań kondycyjnych. Tak tylko ostrzegam. Nie może zabraknąć też pierwszego singla. Reconcile wywołuje falę aplauzu, która szybko ustępuje miejsca wspólnemu wykrzykiwaniu słów, bo mało kto jest w stanie powstrzymać się, gdy cała Scenografia śpiewa I gotta step outside now, step outside and beg łącząc to z niekontrolowanym wymachiwaniem głową, prawdopodobnie na wzór tego co chłopaki wyczyniają na scenie. 

Mogłoby się wydawać, że nie zwolnią ani na moment, ale po Reconcile w setliście widnieje Noadvice – utwór zdecydowanie delikatniejszy, bardzo melodyjny, ale tylko na pozór opowiadający piękną i wesołą historię. Bo tam gdzie Podsiadło śpiewa o miłości, w któryś wers musi się w końcu wkraść rozgoryczenie i zawód. Mimo to, dźwięki Noadvice przepełniają mnie zawsze swego rodzaju nadzieją. Uczucie to na koncertach potęgują dodatkowo chórki Tomka Szulińskiego, Tomka Skuty i Damiana Lisa, dla których niskie pokłony, bo to głosowe tło dla wokalu Dawida brzmi rewelacyjnie i wywołuje dużo uśmiechu wśród publiczności. I kolejna niespodzianka. Everything’s Fine, Nobody’s Happy. Według mnie zdecydowanie koncertowy numer jeden. Zaczyna się w miarę spokojnie acz zdecydowanie. Powoli, a nawet leniwie rozkręca go wokal, gitary i perkusja. A wszystko zmierza ku momentowi kulminacyjnemu, w którym pękają struny, pałeczki w rękach Lisa przemieszczają się z prędkością światła, a Podsiadło rzuca się po scenie tupiąc i wrzeszcząc. W odpowiedzi dostaje to samo ze strony publiczności.        

Jednym z najbardziej kontrastowych, w porównaniu do reszty, jest utwór Till You Got Me. Na pierwszy plan wysuwają się tu perkusja i bas. I to nie tylko bas Tomka Skuty! Podsiadło chwyta za gitarę! Połączcie teraz ten widok z tekstem i melodią nasyconą ładunkiem emocjonalnym do granic możliwości (zwłaszcza w końcówce) i już znacie jeden z setki argumentów, dlaczego Curly Heads warto, a nawet trzeba zobaczyć na żywo. 

Melodyjnością znacznie wybija się Ruby Dress Skinny Dog, czyli tytułowy numer, w którym każdy z instrumentów na czele oczywiście z wokalem, snuje smutną historię miłości jego i jej, których to wiele na tym krążku i podczas tego wieczoru. Housecall to również zdecydowana czołówka koncertowych wykonów. Szczególnie refren. Tym razem w ręce frontmana ląduje pałeczka i tak jak w poprzednim utworze z całych sił uderza nią w tamburyn i talerz. Zdaje się, że idealnie pasuje mu ten nowy sceniczny image. Kolejny powrót do starego materiału to Use the Door, czyli ponowna walka z oddechem, a zaraz po nim w pewnym sensie cover tegorocznego singla Męskiego Grania – Elektryczny, który wywołuje ogromne poruszenie wśród publiczności. Znane = lubiane? Setlista składa się 15 utworów. Z czystą mocą i dzikością w sercu chłopaki przechodzą do ekspresyjnego Diadré a następnie do długo wyczekiwanego Love Again – pierwszy utwór z płyty chyba zawsze darzy się szczególnym sentymentem. Podsiadło znów z gitarą, a tłum śpiewa z zapamiętaniem „anyway we will love again”.            

To co dzieje się kilka minut później, ciężko opisać słowami. M.A.B – ostatni kawałek z krążka, dostępny tylko na nośniku materialnym, zwala z nóg wersją studyjną bez dwóch zdań. Składa się z dwóch głosów – mówiącego, mocno zdeformowanego komputerowo, który wysuwa się na pierwszy plan i drugiego delikatnie płynącego w tle. Poruszający tekst i dreszcze na całym ciele. Koncertowo natomiast to przede wszystkim uginające się kolana i uczucie bezradności, szczególnie w dodanej w końcówce wykrzyczanej partii. Co piosenka musi mieć w sobie, żeby wywoływać takie emocje? Ta piątka najwyraźniej wie.        

Na koniec Curly serwują nam Midnight Cash, które wlewa odrobinę ciepła w zbolałe po M.A.B serca oraz genialną kompozycję, jaką jest Synthlove z charakterystycznymi chórkami na koniec i chwytliwą sekwencją perkusyjną. Po takim daniu głównym nie może być mowy o braku bisów. Na deser więc kolejna nowość, czyli Spiral trap i raz jeszcze szaleństwo przy dźwiękach Reconcile. 

Dobre koncerty zawsze szybko się kończą. Nawet chwile między piosenkami, podczas których Dawid, a w Łodzi przez moment nawet Oskar, zabawiają publiczność, umykają niepostrzeżenie. Jest jednak co wspominać. Jest gdzie jechać za nimi dalej, bo przecież dopiero się rozkręcają. Jest też profesjonalizm w tym co robią, który w połączeniu z młodzieńczym zapałem i ogromnymi marzeniami, dają mieszankę fascynująco-uzależniającą. Więc ja się nie będę opierać. Wieczność przecież brzmi w porządku, prawda?